ολοκότ(τ)ινον

ὁλοκότ(τ)ινον, τὸ (Α, Μ ὁλοκοτίνιον και ὁλοκοτίνιν).

[ΕΤΥΜΟΛ. Άλλος τ. τού ὁλοκότ(τ)ινος* με αλλαγή γένους].